Vorige week op bevrijdingsdag in Nederland kwam ik mijn nieuwe buurman Peter tegen. Hij is de zoveelste Nederlander die na zijn pensioen hier in Blankenberge is komen wonen. Hij nodigde me uit voor een kopje koffie en we kwamen aan de praat over de oorlog.
Peter vertelde mij wat zijn moeder als 18 jarig meisje in de oorlog en ook daarna heeft moeten meemaken. Ik vroeg hem het op het papier te zetten om het op deze site te publiceren. Hij ging er mee akkoord en hieronder vindt U zijn relaas. Ik heb op zijn verzoek de persoonsnamen geanonimiseerd.
Blankenberge, 11 Mei 2023.
Susanne.
……………………………………………………………………………..
Vorige week was het 20 jaar geleden dat mijn moeder Tamara op 4 mei 2003 overleed. Zij was van 1926 en is altijd ongehuwd gebleven. Ik, Peter was haar enigst kind en wie mijn vader was wilde ze me nooit vertellen. Binnen een paar weken was ik gedwongen haar woning leeg te maken. In de linnenkast onder een stapel ondergoed vond ik een grote envelop met daarop ‘Voor mijn zoon Peter’. Ik maakte de envelop open en erin zat een schrift zoals we vroeger op school gebruikten. Het was van eerste tot aan de laatste blad vol geschreven in het mooie handschrift van haar.
‘s Avonds begon ik het te lezen en na een paar bladzijdes moest ik onwillekeurig denken aan het aangrijpende verhaal uit 1879 ‘Boule de suif’* van Guy de Maupassant. Hieronder het verhaal van mijn moeder over wat zij in 1944 als meisje van 18 jaar moest meemaken. Ik heb het sterk ingekort zonder geweld aan te doen aan de inhoud.
………….…..
18 jaar was in 1944 en woonde in een klein dorp in de Biblebelt. Ik was lid van een zangkoor dat regelmatig optrad tijdens de dienst van de Here Jezus en bij begrafenissen. In het dorp was een kleine groep Duitse soldaten ingekwartierd waar wij gelukkig weinig last hadden tot die fatale woensdagavond in Maart 1944. Op de woensdagavonden kwamen wij, een groepje van 15 jonge vrouwen van 18 tot 30 jaar voor een repetitie bijeen in een zaaltje vlak naast de kerk. Zo ook die fatale woensdagavond. We wilden om 10 uur weer naar huis gaan toen de buitendeur opeens open ging en een hoge duitse officier naar binnenstapte. Volgens mij was hij niet helemaal nuchter en begon te brallen dat een van de aanwezigen met hem mee moest. Wij moesten zelf bepalen wie van ons met de officier mee moest. Als we niet iemand aanwezen wat er dan gebeurde vertelde hij niet maar wij wisten heus wel wat dat betekende. De hele groep zou meegenomen worden en aan zijn ondergeschikten worden uitgeleverd om misbruikt en verkracht te worden.
We wisten ook donders goed wat het betekende om met een Duitse militair mee te moeten gaan. In een verzetskrant werd regelmatig melding van gemaakt van vrouwen die misbruikt en verkracht waren door Duitse militairen. En er het vaak niet levend af brachten, meestal door zelfmoord. Meteen begon de een na de ander te zeggen dat zij niet de aangewezene kon zijn. Van de dochter van de burgemeester, de dochter van de dominee, de dochter van de notaris, de dochter van de huisarts, de dochter van de bovenmeester en ook van alle andere mocht men niet verwachten dat zij met de Duitser mee zouden gaan. Zo bleef ik als enigste over en iedereen was het met elkaar eens dat ik me maar moest opofferen om de anderen te sparen. Toen de Duitser terugkwam wezen zij met z’n allen op mij en moest ik met hem meekomen.
Voor de deur stond zijn auto met chauffeur en ik moest instappen en we reden naar het gebouw waar de Duitsers waren ingekwartierd. Binnengekomen in zijn kamer moest ik voor hem gaan staan en op zijn bevel moest ik me voor hem uitkleden. Ik moest me zelf aan hem aanbieden, zo wilde hij het. Eerst weigerde ik maar toen hij begon te dreigen mij af te ranselen en daarna mij uit te leveren aan zijn manschappen om misbruikt en verkracht te worden ging ik overstag. Ik deed mijn blouse uit en liet mijn rok zakken. Ik maakte de sluiting van mijn beha los en trok die weg en liet hem mijn borsten zien. “Spitzenklasse” kreeg ik te horen van hem. Ik aarzelde om mijn broekje uit te doen en helemaal naakt voor hem te moeten staan. Uiteindelijk deed ik het toch om maar niet afgeranseld te worden. Langzaam schoof ik mijn broekje omlaag zodat hij mijn kutje kon zien.
Ik raapte mijn broekje op en omdat hij zijn hand uitstak moest ik hem mijn broekje wel geven. Ik moest me omdraaien en voorover bukken om ook zo mijn kutje aan hem te laten zien. Wolfgang, zo heette hij, liet me zo een tijdje staan en tot mijn grote schrik pakte hij zijn fototoestel en nam van alle kanten foto’s van me en zelfs van dichtbij van mijn borsten en kutje. Wolfgang trok zijn uniformjasje uit en ook zijn broek en dwong mij voor hem te knielen. Hij beval mijn zijn onderbroek te laten zakken. Ik die nog nooit een naakte man gezien had en zeker niet zijn geslacht had geen andere keus te doen wat hij van mij eiste. Ik deed wat hij wilde en schrok wat ik te zien kreeg. Zijn lul stond rechtop. “Fellieren!” kreeg ik te horen en begreep niet hij bedoelde. Hij zei dat ik zijn lul in mijn mond moest nemen en heen en weer gaan.
Vol walging voldeed aan zijn eis en nam zijn lul in mijn mond en ging heen en weer. Hij hield mijn hoofd stevig vast. Later leerde ik dat men dat pijpen noemt. Maar niet voor lang want ik moest opstaan en tegen zijn bureau gaan staan en voorover bukken zodat mijn borsten op het bureaublad lagen. Hij spreidde mijn benen en ik voelde zijn hand over mijn kutje gaan. Wolfgang drong zelfs met een vinger in mijn kutje en zelfs met nog een vinger er bij ging hij steeds dieper. Even later voelde ik dat hij met zijn lul bij me binnen drong. Ik smeekte hem mij niet te verkrachten maar hij lachte me uit en pakte mijn billen en stootte hard met zijn lul in mijn kutje. Met elke stoot kreeg ik een harde klap op mijn billen. Niet veel later schreeuwde hij het uit en spoot zijn zaad in mijn kutje. Hij trok zich uit mij terug en ik pakte mijn spullen, maar niet mijn broekje, en hij duwde me de kamer en zelfs het gebouw uit.
Buiten kleedde ik me snel aan en was bang dat iemand mij naakt zou zien en holde naar huis. Thuis schaamde ik me om aan mijn ouders te vertellen wat mij was overkomen. Een maand later bleek ik in verwachting te zijn. De burgemeester, de dominee, de notaris, de huisarts, de bovenmeester en het hele dorp sprak er schande van dat ik een kind ging krijgen van een mof. De dochter van de burgemeester, de dochter van de dominee, de dochter van de notaris, de dochter van de huisarts, de dochter van de bovenmeester zeiden dat ik me vrijwillig aan de de Duitser had aangeboden. Mijn verhaal werd niet geloofd en ik voelde me verraden. Negen maanden later werd mijn zoon geboren. Ik noemde hem Peter want mijn vader wilde niet dat ik mijn zoon naar hem Geerten noemde zoals gebruikelijk in onze familie.
Al tijdens de bezetting en vooral na de bevrijding werd mijn zoon ‘moffenkind’ genoemd en ik ‘moffenmeid’ en ‘moffenhoer’ en niemand van het koor nam het voor me op. Ik werd kaalgeschoren en naakt met mijn handen op mijn rug gebonden op een mestkar door het dorp gereden, terwijl jonge jongens en zelfs meisjes allerlei bedreigingen en smeerlapperijen tegen me riepen. Ook gooiden ze paardenvijgen naar me. Zo snel als mogelijk ben ik uit het dorp vertrokken en naar een grote stad gegaan waar niemand mij kende. Ik ben nooit meer teruggegaan.
….
Tot zover het aangrijpende verhaal van mijn moeder.
* Samenvatting van Boule de Suif.
Van1870 tot 1872 was er oorlog tussen Duitsland en Frankrijk. Als de Pruisen de straten in Rouen vullen, vluchten veel van de gegoede burgerij uit de stad. Twee echtparen en een vrouw Elisabeth Rousset bijgenaamd Boule de Suif(Vetbolletje) proberen met een koets Le Hâvre, een havenstad, te bereiken. Als ze onderweg honger krijgen blijkt dat Boule de Suif de enige is die eten heeft meegenomen. Ze deelt alles uit haar mand met haar medereizigers.
Als het gezelschap ‘s avonds in Tôtes aan komt om in een hotel te overnachten is daar een Pruisische officier die Elisabeth Rousset wil spreken. Hij wilde met haar naar bed maar zij wil dat niet. Ze overnachten in het hotel van het echtpaar Follenvie. Als ze de volgende morgen willen vertrekken heeft meneer Follenvie van de Pruisische officier de opdracht gekregen om hen niet te laten vertrekken.
‘s Avonds laat de Pruis vragen of Elisabeth al van gedachten veranderd is. Dat is zij niet. Ze vertelt nu ook aan de anderen dat de officier met haar naar bed wil. Als ze de volgende ochtend weer niet mogen vertrekken vinden de anderen eigenlijk dat Boule de Suif maar moet doen wat de Pruis wil. Het maakt voor haar toch niet uit. Maar niemand durft dit hardop te zeggen. Die avond en de volgende morgen proberen ze haar over te halen. Het zou juist goed zijn dat ze ging. Anders moesten ze altijd in dat hotel te blijven. Die avond vieren de medereizigers van Boule de Suif feest met veel drank terwijl zij bij de Pruisische officier is en door hem verkracht wordt.
De volgende morgen is alle vriendelijkheid over. Ze mogen gaan en de vrouwen van het gezelschap zijn blij dat ze niet naast de onreine vrouw hoeven te zitten. Het gezelschap vernedert haar en Boule de Suif voelt zich verontwaardigd en vernederd.
Nu is het Boule de Suif die geen eten heeft meegenomen voor onderweg. Niemand schijnt eraan te denken haar ook wat te geven. Ze mag toekijken terwijl een meneer de Marseillaise fluit en de dames gniffelen om haar tranen…...
N.B.
Het verhaal behoort tot het publieke domein en is te downloaden op internet.